میدان نقش جهان

میدان نقش جهان با مساحت تقریباً نه هکتار یکی از بزرگترین میدان ها در جهان است. این میدان یک گواهی مهم از زندگی اجتماعی و فرهنگی ایران در عصر صفویه است و در سال 1358 به عنوان یک مکان مهم تاریخی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

تاریخچه و ساختار میدان نقش جهان

شاه عباس اول این میدان را بین سالهای 969 و 974 با نام اصلی نقش جهان در جنوب غربی مرکز شهر اصفهان آن زمان بنا نهاده بود. بعدها آن را “میدان شاه” نیز نامیدند.

میدان نقش جهان یک مستطیل کشیده را تشکیل می دهد و تقریباً در جهت شمال به جنوب قرار دارد. در زمان ساخت آن، بزرگترین میدان جهان بود. این مکان به عنوان یک میدان-بازار، محل برگزاری دادگاه ها، زمین بازی و رویدادها برپا شده بود و توسط ساختمانهای مهم احاطه شده است. از جمله کاخ سلطنتی، مسجد و بازار که به نوبه خود توسط یک سازه دو طبقه دور تا دور میدان به هم متصل می شوند. به این ترتیب، میدان و ساختمانهای اطراف آن یک مجموعه بسته را تشکیل می دهند که هدف آن نماد پیوند فرهنگ سکولار و روحانیت و همچنین تجارت و بازرگانی است.

این میدان با عرض 160 متر و طول 560 متر مساحتی بالغ بر 89600 متر مربع وسعت دارد. میدان نقش جهان و ساختمان های آن مرکز شهر اصفهان را تشکیل می دهند و بخاطر همین است که به آن می گویند: “اصفهان نصف جهان”. این میدان همچنین در قسمت عقب اسکناس 20 هزار ریالی ایران نیز به نمایش درآمده است.

بناهای تاریخی و معماری میدان

در زمان شاه عباس، سازه اصلی میدان کاخ عالی قاپو شناخته می شد که شاه با خانواده اش در آن زندگی می کرد. این کاخ در قسمت غربی میدان واقع شده است. یکی از مشهورترین بناهای تاریخی این میدان، مسجد امام (نام تاریخی: مسجد جامع عباسی – مسجد شاه) است که به عنوان بزرگترین مسجد اصفهان و یکی از بزرگترین مساجد جهان محسوب می شود. مسجد امام در قسمت جنوبی میدان واقع شده است. در چند کیلومتری میدان مسجد جامع اصفهان واقع شده است که از لحاظ سبک شبیه مسجد امام است. یکی دیگر از بناهای مهم در میدان نقش جهان، مسجد شیخ لطف الله است که از نظر زیبایی قابل توجه است. این مسجد در قسمت شرقی میدان واقع شده است. بازار اصفهان در قسمت شمالی میدان واقع شده است. این یکی از بزرگترین بازارهای ایران محسوب می شود که در زمان سلجوقیان شکل گرفت.